တိမ္လူကေလးရဲ႕ သက္တန္႕စာ

အဲဒီလမ္းက . . .
ငါသြားဖုိ႕ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့ကြယ္

ငါ မသိ . . .
ငါ မရွိ . . .
ငါ မထိ . . .
ငါ မရိ . . .

ႏႈတ္ဆက္လုိက္ပါတယ္ . . .
ကေလးမရယ္ . . .

တိမ္ဆိုတာ .. ျမဴခုိးေတြနဲ႕
ဖံုးထားတဲ့ အေယာင္ေဆာင္
ဝါဂြမ္းလွလွေလး တခုေပါ့

ေဆာင္းေငြ႕ေငြ႕နဲ႕ ႏွင္းတပြင့္ကုိ ျမင္ရင္
နင့္ကုိ ငါလြမ္းမယ္။
ေႏြဦးမွာ ငွက္ကေလးေအာ္သံသဲ့သဲ့နဲ႕
စကားေျပာခ်ိဳတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ကို
ငါလြမ္းမယ္။
မုိးစက္ေတြ ခုန္ေပါက္ျမဴးေဆာ့
ခ်စ္ေသာ ရြာသူမေလးတေယာက္ကုိ
ငါျပန္ျမင္ေယာင္ပါ့မယ္ကြယ္။

နိဗၺာန္မွာ မီးတၿပိဳက္က
သုန္သုန္လင္းေနၿပီ . . .
နတ္ေလာကဘံုကို ဦးတည္
မိုးမခ်ဳပ္မွီ . . .
မိုးတိတ္ေတးတုိ႕ သီ

ဟုိးက . . .
ေစာင္းသံ ယဲ့ယဲ့ကုိ ၾကားရတယ္

လိုက္ပါသြားေတာ့မလား
ေငးေနခဲ့ရမလား
ရပ္ေနခဲ့ရမွာလား
ငါမသိေတာ့ပါဘူးကြယ္

ငါ့မ်က္ႏွာမူရာတည့္တည့္က
တနဂၤေႏြေတြကို ရိတ္သိမ္း
ခ်စ္ရပါေသာ ရြာသူမရယ္
လြမ္းတယ္(လြမ္းတယ္ကြယ္)

အိပ္မက္ထဲက ထြက္ခြာသြားတဲ့
ျမင္းခြာသံေတြၾကားမွာ . . .
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကသူ႕ကုိယ္သူပုတ္
ႏိုးတဝက္ျဖစ္တဲ့ ေတးတပုဒ္နဲ႕ ငါ့ကုိ လႈပ္ႏိႈးတယ္

မေလွာင္ပါနဲ႕ကြယ္ . . .
က်ိဴးက်ိဴးႏံြႏြံ ငါ့မွာလည္း . . .
ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေပြ႕ဖက္ထားေပးမယ့္
ရင္ခြင္ေသးေသးေလးတခုေတာ့ ရွိပါရဲ႕

ႀကိဳးမိန္႕ကုိ မေၾကာက္ဘူး
ဒါေပမယ့္ေလ . . .
ငါ့ကို . . . ဒုန္းဆိုင္းၿပီး
အေဝးကုိ ေျပးထြက္သြားမယ့္
ေျခသံေတြကိုေတာ့ေၾကာက္တယ္

စကားတခြန္းက ခၽြန္းသြားေတြလို
ေသြးတျမျမ . . . ငါ့ ႏွလံုးေသြးကုိ
ေဖာက္ေဖာက္ မေသာက္ပါနဲ႕
ကေလးမရယ္

ရထားဟာ ဘူတာကို စြန္႕ခြာထြက္ေျပး
ငါ … ဘူတာရုံေလးလို မျဖစ္ခ်င္ဘူး
ရမယ္ဆုိရင္ ကေလးတေယာက္လိုေျပးလုိက္ . . .
မထားခဲ့ဖို႕ ေျပာရင္း ေထြးပုိက္ထားေစခ်င္တယ္

တိမ္မွ်င္ေတြ ေကြ႕ေကာက္
မိုးေတြလည္း အံု႕စုိင္း
တနဂၤေႏြတုိင္း နင္ အပုိင္သာယူပါေတာ့
ကေလးမရယ္ . . .

ျမဴခုိးတေဝေဝ
အလြမ္းတုိ႕ ေၾကြက်
နင္ေလွ်ာက္ေသာ လမ္းတုိင္း
ငါ့ကို ေခၚပါ . . .

ၿပီးေတာ့ . . .
တိမ္လူကေလးရဲ႕ သက္တန္႕စာမွာ
ပုရပိုဒ္တခုကို ထမ္း. . .
နင့္ကုိငါ လြမ္းမယ္ . . .။