တိမ္လူကေလးရဲ႕ သက္တန္႕စာ

အဲဒီလမ္းက . . .
ငါသြားဖုိ႕ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့ကြယ္

ငါ မသိ . . .
ငါ မရွိ . . .
ငါ မထိ . . .
ငါ မရိ . . .

ႏႈတ္ဆက္လုိက္ပါတယ္ . . .
ကေလးမရယ္ . . .

တိမ္ဆိုတာ .. ျမဴခုိးေတြနဲ႕
ဖံုးထားတဲ့ အေယာင္ေဆာင္
ဝါဂြမ္းလွလွေလး တခုေပါ့

ေဆာင္းေငြ႕ေငြ႕နဲ႕ ႏွင္းတပြင့္ကုိ ျမင္ရင္
နင့္ကုိ ငါလြမ္းမယ္။
ေႏြဦးမွာ ငွက္ကေလးေအာ္သံသဲ့သဲ့နဲ႕
စကားေျပာခ်ိဳတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ကို
ငါလြမ္းမယ္။
မုိးစက္ေတြ ခုန္ေပါက္ျမဴးေဆာ့
ခ်စ္ေသာ ရြာသူမေလးတေယာက္ကုိ
ငါျပန္ျမင္ေယာင္ပါ့မယ္ကြယ္။

နိဗၺာန္မွာ မီးတၿပိဳက္က
သုန္သုန္လင္းေနၿပီ . . .
နတ္ေလာကဘံုကို ဦးတည္
မိုးမခ်ဳပ္မွီ . . .
မိုးတိတ္ေတးတုိ႕ သီ

ဟုိးက . . .
ေစာင္းသံ ယဲ့ယဲ့ကုိ ၾကားရတယ္

လိုက္ပါသြားေတာ့မလား
ေငးေနခဲ့ရမလား
ရပ္ေနခဲ့ရမွာလား
ငါမသိေတာ့ပါဘူးကြယ္

ငါ့မ်က္ႏွာမူရာတည့္တည့္က
တနဂၤေႏြေတြကို ရိတ္သိမ္း
ခ်စ္ရပါေသာ ရြာသူမရယ္
လြမ္းတယ္(လြမ္းတယ္ကြယ္)

အိပ္မက္ထဲက ထြက္ခြာသြားတဲ့
ျမင္းခြာသံေတြၾကားမွာ . . .
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကသူ႕ကုိယ္သူပုတ္
ႏိုးတဝက္ျဖစ္တဲ့ ေတးတပုဒ္နဲ႕ ငါ့ကုိ လႈပ္ႏိႈးတယ္

မေလွာင္ပါနဲ႕ကြယ္ . . .
က်ိဴးက်ိဴးႏံြႏြံ ငါ့မွာလည္း . . .
ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေပြ႕ဖက္ထားေပးမယ့္
ရင္ခြင္ေသးေသးေလးတခုေတာ့ ရွိပါရဲ႕

ႀကိဳးမိန္႕ကုိ မေၾကာက္ဘူး
ဒါေပမယ့္ေလ . . .
ငါ့ကို . . . ဒုန္းဆိုင္းၿပီး
အေဝးကုိ ေျပးထြက္သြားမယ့္
ေျခသံေတြကိုေတာ့ေၾကာက္တယ္

စကားတခြန္းက ခၽြန္းသြားေတြလို
ေသြးတျမျမ . . . ငါ့ ႏွလံုးေသြးကုိ
ေဖာက္ေဖာက္ မေသာက္ပါနဲ႕
ကေလးမရယ္

ရထားဟာ ဘူတာကို စြန္႕ခြာထြက္ေျပး
ငါ … ဘူတာရုံေလးလို မျဖစ္ခ်င္ဘူး
ရမယ္ဆုိရင္ ကေလးတေယာက္လိုေျပးလုိက္ . . .
မထားခဲ့ဖို႕ ေျပာရင္း ေထြးပုိက္ထားေစခ်င္တယ္

တိမ္မွ်င္ေတြ ေကြ႕ေကာက္
မိုးေတြလည္း အံု႕စုိင္း
တနဂၤေႏြတုိင္း နင္ အပုိင္သာယူပါေတာ့
ကေလးမရယ္ . . .

ျမဴခုိးတေဝေဝ
အလြမ္းတုိ႕ ေၾကြက်
နင္ေလွ်ာက္ေသာ လမ္းတုိင္း
ငါ့ကို ေခၚပါ . . .

ၿပီးေတာ့ . . .
တိမ္လူကေလးရဲ႕ သက္တန္႕စာမွာ
ပုရပိုဒ္တခုကို ထမ္း. . .
နင့္ကုိငါ လြမ္းမယ္ . . .။

ႀကိဳးတေခ်ာင္းနဲ႕ ပန္းသီည

အဲဒီညကေပါ့ . . .
ေကာင္မေလးရယ္။

လဝန္းကုိလည္း မျမင္
ေနကြယ္သြားခဲ့တာလည္း မျမင္
ဖိနပ္ေတြ မိုးထားတဲ့
ေျမျပင္ နိမ့္နိမ့္ေလးပဲ ငါေတြ႕လိုက္တယ္

အသည္းႏွလံုး တခုထဲ
တြယ္စိုက္ေနတဲ့ ျမႇားတစ္စင္းကုိ
မႏႈတ္ရက္ မသြင္းရက္. . .
လြမ္းတယ္ဆုိတာ ဒါမ်ိဳးလား
ေကာင္မေလးရယ္. . .

ခ်စ္မိသူဆိုတာ အရွံဴးကိုမွ
ေငြနဲ႕ ဝယ္တဲ့ ရူးမိုက္သူရယ္ပါ
ထီးအရိပ္ခုိမွ လံုမယ္ဆုိရင္
ငါ မလုိက္ခ်င္ဘူး

ဖိနပ္မစီးခ်င္ဘူး
ထီးမေဆာင္းခ်င္ဘူး
လမ္းမေလွ်ာက္ခ်င္ဘူး
တေယာက္ထဲ မေနခ်င္ဘူး

ငါ့ကို . . . ငါ့ကို
ကယ္လို႕ရရင္ ကယ္ပါလားကြယ္။

အဲဒီညမွာပါပဲ . . .
ေကာင္မေလးရယ္။

ၾကယ္ေတြကလည္း ရွဴးရွဴးရွဲရွဲနဲ႕ငါ့ကုိ
ဝင္တိုက္ . . . ခ်စ္မိတဲ့
လူမိုက္တေယာက္ဟာလည္း
ျမဴေတြသာ ပုိက္ထားရတယ္

ေကာင္မေလးရယ္
ေကာင္မေလးရယ္
ငါဟာ တိမ္လိုလူပါ . . .
ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ တိမ္လုိေငြ႕ရည္ဖြဲ႕တတ္မွန္းမသိတဲ့
တိမ္လိုလူမ်ိဳးပါ

မီးေတာက္တခုလို ကူးေျမာက္ပ်ံသန္း
လြမ္းတာကို လြမ္းတယ္လုိ႕ပဲ
ေျပာတတ္တဲ့ လူတေယာက္ကို
အရူးရယ္လုိ႕ ေခၚလို႕သာ ေနပါေတာ့
ေကာင္မေလးရယ္

ပန္းညတခုမွာ . . .
လကို ဆြတ္ခ်င္ေသာ လူမိုက္ဟာ
ကုိယ့္အလြမ္းကိုယ္ပုိက္
မိုးတၿပိဳက္နဲ႕ အံုအံုမိႈင္းေနခဲ့တယ္

ေကာင္မေလးေရ . . .
ရြာလက္စ မိုးေတြ အတင္းတိတ္
အသံေတြ ပိတ္တာေတာင္
နံရံေတြက စုိ႕စုိ႕လာတယ္

က်ိဴးမွန္း သိလုိ႕ မထမိတဲ့
အကန္းတေယာက္ကို
ရာဇသံေတြနဲ႕ ယုိင္ခ်ိေအာင္
ငါ့ကုိ ပတ္ပ်ိဳးတီးမလားကြယ္

တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ေလး
ပန္းပြင့္ျဖဴျဖဴကို
ႀကိဳးျဖဴျဖဴမွာ သီခ်ိတ္
ခံတပ္တခုလံုး အသံေတြ တိတ္ေနခဲ့ပါတယ္

အဲဒီလိုနဲ႕ ကဗ်ာတပုဒ္အဆံုးသတ္မွာ
ပန္းေတြ သီခ်ိတ္လိုၿပီးသြားခဲ့ရင္ေတာင္
ပန္းေတြ (ဘယ္ေတာ့မွ)
သီလို႕ ၿပီးမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး
ေကာင္မေလးရယ္. . .။

**ဤကဗ်ာထဲမွ တေၾကာင္းတပုိဒ္အား ကုိဇာတိ ေက်းဇူးျပဳပါသည္။** (ေသာတ)

ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ဝါသနာ

ဝါသနာ . . .

ဝါသနာဆုိတဲ့ နာမည္နဲ႕ မႏွင္းဆီနက္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တဂ္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေရးတတ္ ေရးတတ္နဲ႕ ေရးရပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာေလာက္သာ အေရးသန္ၿပီး က်န္တဲ့အပိုင္းေတြ ေရးေလ့ ေရးထ မရွိေသးလို႕ပါ။ တစ္ခါမွလည္း တဂ္မခံရဖူးေတာ့ ေရးရတာလည္း နည္းနည္းလက္ေပါက္ကပ္သဗ်။ ကဲ … အမေရ … ေရးၿပီးေနာ္ …။ ေက်နပ္တယ္မဟုတ္လား . . .။
ဝါသနာဆိုတာက ဟိုးကေလးဘဝထဲက သူ႕ပင္ကိုယ္ စိတ္ကေလးနဲ႕ ျဖစ္တည္ေနတတ္တဲ့ အရာမ်ိဳးပါ။ ကေလးဆိုၿပီး ဝါသနာေတြ ဘာေတြ သိဦးမွာ မဟုတ္ေသးဘူးဆုိၿပီးေတာ့ မထင္လိုက္ၾကပါနဲ႕။ အခုလို IT ေခတ္မွာ လူျဖစ္လာတဲ့ ကေလးေတြဆို သူတို႕ ဖြံၿဖိဳးမႈက ဟုိး လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြထပ္ ဆယ္ဆမက သာလြန္ေနပါၿပီ။ အဲဒီမွာ ဝါသနာဆိုတာ အသက္အရြယ္ေပၚလိုက္ၿပီး ေျပာင္းလဲ ေနတတ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘဝအတြက္ ရည္းမွန္းထားတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကလည္း ဝါသနာနဲ႕ ဆက္စပ္မႈရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္တုန္းက (ကေလးဆုိေတာ့) ဘာဝါသနာပါလဲ လာေမးရင္ မေျဖတတ္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ စြန္႕စားရတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးဆိုႀကိဳက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းတတ္ၿပီဆုိရင္ သူမ်ားေတြ ေဆာ့ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထုိင္ၿပီး (ပန္းခ်ီဆြဲတာမ်ိဳး၊ အိမ္စာတခုခုလုပ္ေနတာမ်ိဳး) လုပ္ေနရတာကုိ ဝါသနာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လူဆိုတာ သိလာတဲ့ အရြယ္က်ေတာ့ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံု ေျပာင္းသြားျပန္ေရာ ။ ဒါက စိတ္ေထြတာလည္း မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။ သိတဲ့ အသိနဲ႕ ဦးေႏွာက္က လံႈေဆာ္တာကို စိတ္က လိုက္လုပ္တဲ့ အရာမ်ိဳးပါ။ အေပါင္းအသင္းကလည္း စံုေအာင္ေပါင္းဖူးလာေတာ့ အရာရာက ေျပာင္းလဲ လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၁၅ ၁၆ ႏွစ္ေလာက္မွာေတာ့ ေဘာလံုးကစားရတာကုိ အေတာ္ဝါသနာပါ ပါတယ္။ ေဘာလံုးပြဲေတြ ၾကည့္တယ္။ ဂ်ာနယ္ေတြ ဖတ္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေက်ာင္းျပန္ရင္ ေဘာလံုးကန္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကဆို ေဘာလံုးသမားေတြအေၾကာင္းေတာ္ေတာ္သိတာေပါ့။ လူႀကီးေတြကေတာင္ ေျပာေသးတယ္။ ဒီေကာင္ေလးကုိ အကုန္ေမး … သိတယ္ဆိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အႀကိဳက္ဆံုး ေဘာလံုးသမားက ေဒးဗစ္ဘက္ခမ္းေပါ့။ ေဘာလံုးကစားရတာကုိ ဘယ္ေလာက္အထိ ရူးသြပ္မိလဲဆုိ ကၽြန္ေတာ့္ ေျခေထာက္ေတြ ေပါက္ျပဲလို႕ ေဆးခန္းခဏခဏသြားတဲ့ အထိ ဝါသနာထံုပါတယ္။ ၁၇ ၁၈ ေလာက္က်ေတာ့ နည္းနည္း ၿငိမ္သြားျပန္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ဂစ္တာေလးဘာေလး တီးခ်င္လာၿပီေလ။ အဲဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကုိတစ္ဝမ္းကြဲဆီမွာ ဂစ္တာတီးသင္ပါတယ္။ သူကလည္း ဂစ္တာသမားဆုိေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္။ အဆင္မေျပတာက ကၽြန္ေတာ္က ဂစ္တာမဝယ္ႏိုင္လို႕ အစ္ကုိ႕ဆီကေန အိမ္ကုိ မႏိုင့္တႏိုင္သယ္ၿပီး ေလ့က်င့္ရပါတယ္။ အေဖကလည္း ဂစ္တာတီးတာ သိပ္မႀကိဳက္ဘူးေလ။ ၁၇ ႏွစ္ေလာက္ဆုိေတာ့ လူေကာင္က ဘယ္ေလာက္ရွိဦးမွာလဲ။ အဲလိုမ်ိဳး ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့ ေလ့က်င့္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အခုအခ်ိန္မွာ ျဖစ္ခြင့္ရမယ္ဆုိရင္ Steve Vai ၊ Synyster Gates တို႕လို ဂစ္တာ ဟီးရုိးေတြ မျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ ကၽြမ္းက်င္ ပိုင္ႏိုင္တဲ့ Guitarist တေယာက္ေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ပါေသးတယ္။ အခု လက္ရွိအရြယ္က်ေတာ့ ဝါသနာ တခုထပ္တိုးျပန္ပါၿပီ။ ကဗ်ာေရးရတာေပါ့။ အရင္တုန္းကဆို အဲလိုမ်ိဳး ေယာင္လို႕ေတာင္ မေတြးမိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အားေန ကာတြန္းစာအုပ္ေလာက္ပဲ ဖတ္ေနတာ။ ဒါေပမယ့္ အခြင့္သာလို႕ ကဗ်ာေတြနဲ႕ ရင္းႏွီးခြင့္ရခဲ့တယ္။ ကဗ်ာဖတ္ရေတာ့ ႀကိဳက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲလိုမ်ိဳးေတြ မေရးတတ္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ကဗ်ာေတြ ဖတ္ၿပီး အေတြးတခုခုကုိ ထိထိမိမိေတြးလိုက္ရတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အားရေက်နပ္လာတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာေရးဖို႕ ႀကိဳးစားခဲ့တာပါ။ အခ်ိန္အခါေတြပဲ စကားေျပာဦးမလားေတာ့ မသိပါဘူး။ ကဗ်ာေရးရတဲ့ အလုပ္ကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္ပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ မေရးျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာေတြကို ဖတ္မွတ္ေနဦးမွာပါ။
ကဲ .. မႏွင္းဆီနက္ေရ . . . ေက်နပ္ပါေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေရးတတ္ ေရးတတ္နဲ႕ ေရးလိုက္ၿပီ။ ေက်နပ္ပါေနာ္ ။ အမ …..

“တနဂၤေႏြမွာ ခ်စ္သူကို ပန္မေပးျဖစ္ခဲ့ေသာ ႏွင္းဆီနီနီ”

၁၀ း ၀၀ ( )

မည္သည့္အရာတခုကိုမွ ေျခမ်က္စိက မေငးမိပါပဲ . . . ဖိနပ္က ေခ်ာ္လဲသည္။ လမ္းမကုိေငး၊ ကုိယ့္လက္ကုိ ငံုေမး “ ဘယ္ႏွနာရီလဲ ” လို႕ေပ့ါေလ။ မွတ္တိုင္ေလးမွာ လာရပ္ေစာင့္ၾက၊ ၿပီးေတာ့ ထြက္ခြာသြားၾက . . . ကၽြန္ေတာ္ကသာ ဘယ္ဆီကုိ သြားရမည္လဲ။ စီးကရက္ေငြ႕ေတြ ႏွလံုးသားအတြင္း တိုးခက္ေရြ႕သြားၾကၿပီ။ ထိုသို႕ျဖင့္ ေကာ္ဖီဆုိင္က ေရာင္စံုထီးမ်ားသည္လည္း ေနေရာင္သြန္းသြန္းကို သူ၏ ေခါင္းေပၚသို႕ ထပ္ရြက္ထားႏိုင္ျခင္း မရွိေတာ့ပါ။ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလိုပင္ မုိးေတြ နက္ေမွာင္ လာျပန္သည္။ လက္ေနာက္ပစ္ထားေသာ ႏွင္းဆီပန္းတစည္းႏွင့္ အံု႕အံု႕မိႈင္းေနေသာ လူတေယာက္အတြက္ မိုးစက္ေတြက ဘယ္လို သြန္းဆစ္မည္လဲ။ မၾကာခင္မွာေတာ့ . . . အၿပိဳက္အၿပိဳက္ မိုးတို႕ ခုန္ဆင္းလာမည္ ထင္သည္။

“ေမ့ကို ႏွင္းဆီအနီေရာင္ ပန္မေပးပါနဲ႕ . . . ကိုကုိရယ္”

ကၽြန္ေတာ့္ ခ်စ္သူကေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဥယ်ာဥ္းမွဴးမဟုတ္ . . . ဒါေပမယ့္ . . . ခ်စ္သူကိုေတာ့ ပန္းတပြင့္ကို ပ်ိဳးေသာ ဥယ်ာဥ္မွဴးက ထုိပန္းပင္ေလးကို ခ်စ္သလိုမ်ိဳး ခ်စ္သည္။ သူျမတ္ႏိုးသလိုမ်ိဳး ျမတ္ႏိုးသည္။ ႏွင္းဆီလို သုိဝွက္မႈေတြျဖင့္ ပေဟဠိ ဆန္ေသာ ပန္းပြင့္အား ခ်စ္သူ ဆံမွ်င္မွာ ဖူးပြင့္ေစခ်င္သည္။ ရာသက္ပန္ ဟူေသာ သေဘာေဆာင္ကာ တျမတ္တႏိုး ပန္ဆင္ေပးလိုပါသည္။ သူမ မပန္လိုက . . .

ငွက္ေတြက ဘာေၾကာင့္ ပ်ံသန္းရတာလဲ ဟုစဥ္းစားမိသည္။ သူတုိ႕မွာ လက္ေခ်ာင္း ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီးေတြ ရွိလို႕ေနမွာေပါ့ လို႕ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျဖခ်င္းျဖစ္သည္။ ထုိအေျဖကို ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ျငင္းခုန္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။

ငါ့ကုိ လာလာမႏိႈးပါနဲ႕. . .
ၾကာသပေတး ၾကယ္ေလးရယ္. . .
ငါက . . . . ငါက
တခ်က္တခ်က္မွ ထ…ထ လင္းတတ္တဲ့
ပုိးစုန္းၾကဴးလို. . . အလင္းမႈန္ဖြဲ႕ၿပီး မပ်ံႏုိင္တဲ့
ငွက္မ်ိဳးပါ. . . .။


ခ်စ္သူဆီမွ တန္ဖုိးႀကီးေသာ ျပင္သစ္ေရေမႊးရနံ႔က ကၽြန္ေတာ့္ဝင္သက္ဆီမွ သင္းသင္းကေလး ျဖတ္သန္းသြားသည္။ အျမဲတမ္း ေငးေမာေနမိေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္ထိ အလြတ္မရသည္မွာ စက္ဝုိင္းဆန္ေသာ သူမ၏ ပါးေလးႏွစ္ဖက္ျဖစ္၏။ ခ်စ္သူကိုပဲ ျမင္၍ ညေနကို မျမင္ရေတာ့ပါ။ သစ္ရြက္စုိစုိတုိ႕ကလည္း ခ်စ္သူ၏ ေရႊအိုေရာင္ သမ္းေသာ ဆံမွ်င္တို႕ႏွင့္ အၿပိဳင္အဆိုင္ ရႊန္းရႊန္းစုိေနသည္။ ဖြဖြလ်လ် ရွက္တိုက္သြားေသာ ေလေျပေငြ႕ေငြ႕က ထုိဆံႏြယ္တို႕၏ ေမႊးရနံ႕ကိုလည္း ေဆာင္က်ဥ္း၏။ လည္တိုင္ ေဖြးေဖြးက ရြာၿပီးကာစ မိုးလို၊ ပြင့္ခ်ပ္ကေလးေတြေပၚ၌ ကပ္တင္က်န္ေနရစ္ေသာ ေရစက္၊ ေရလံုးေလးမ်ား သဖြယ္ ခ်စ္စရာေကာင္းေနေတာ့သည္။

“ေမ”

“ရွင္”

“ . . . . . . . . . . . . . . . . . ”

“ကိုကို” . . .

“ ဟင္ . . . ေျပာေလ . . . ေမ ”

“ မိုးကုတ္စက္ဝုိင္းရဲ႕ ဟုိဘက္တျခမ္းမွာ ဘာေတြရွိသလဲ သိလား. . . ကိုကို . . . ”

“ အဲ . . . ကုိကုိတို႕လိုပဲ လူသားေတြ ရွိမွာေပါ့ . . . ”

“ မဟုတ္ဘူး . . . ကိုကုိ” “ တကယ္ေတာ့ ဟုိဘက္တျခမ္းမွာ ဒီဘက္စက္ဝိုင္းလို တျခမ္းပဲရွိေနမွာ. . . ”

“ အဲ . . . ”

“ ၿပီးေတာ့ေလ. . . ေမ . . . သက္တန္႕ကုိ စီးၿပီး ဟုိဘက္ ဒီဘက္ကူးၾကည့္ခ်င္တယ္”

“ေမ”

“ အင္းေနာ္ . . . သက္တန္႕ဆိုတာ ျမင္ပဲ ျမင္ရတာ . . . ထိေတြ႕ ကုိင္တြယ္လုိ႕မွ မရတာပဲေနာ္ . . . ကိုကုိ”

“ ေမ . . . ရယ္”

“ ဒါနဲ႕ . . . ကိုကို . . . ေမ့ကုိ ႏွင္းဆီပန္း မပန္ေပးနဲ႕လို႕ ေျပာတာ ဘာျဖစ္လို႕လဲ သိလား . . . ”

“ ဟင့္အင္း”

“ ေၾသာ္ ... ဒီလုိေလ ပန္းေပးရင္ အလွမ္းေဝးတယ္တဲ့ ကုိကုိရ … ဟိဟိ … တကယ္ေတာ့ အဲလိုမဟုတ္ပါဘူး ကိုကုိရာ … ပန္းအနီက စီးလို႕ပါ … ပန္းနီနီ ျမင္ရင္ေလ ေမ့စိတ္ထဲ ဘယ္လုိျဖစ္မွန္း မသိဘူး ကိုကိုရယ္”

“ ႏွင္းဆီဆိုတာ. . . ”

“ သိတယ္ . . . ကိုကို … ေမ ျပန္ခ်င္ၿပီ … ေနာက္တပါတ္က်ရင္ ကုိကုိ ယူခ်င္ယူလာခဲ့ေလ. . . ခုေတာ့ ျပန္ၾကစို႕ကြာ … ေနာ္ …”



ေရျပင္က ျပာသည္ . . . ။ ေကာင္းကင္က အံုမႈိင္းသည္။ တနဂၤေႏြကေတာ့ မကူးခဲ့ေသးပါ။ ေလရုိင္းရုိင္းတို႕ အေဝ့ အဝဲမွာ ႏွင္းဆီေတြ အၿပိဳင္းၿပိဳင္း လြင့္-က်ဲ-ဖြာ-က်. . . ။
ထုိေရေမႊးရနံ႔မ်ိဳး သူ. . . ရဖူးသည္။ ထုိအသံမ်ိဳး သူၾကားဖူးသည္။ မိုးေတြ အံု႕သည္းရြာက်လာသည္။ တကိုယ္လံုး တင္းက်ပ္စြာ ေပြ႕ဖက္သလို ခံစားရ၏။ ထုိမိုးကုိ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ . . . ထုိေလကုိ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္… ထုိရနံ႕ကုိ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္. . . တနဂၤေႏြကုိ မျမင္. . . ခ်စ္သူကုိ မျမင္ . . . ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္. . .

ကၽြန္ေတာ္ …… ခ်စ္ေသာ “. . . . . ”
ခ်စ္ေသာ “. . . . . ”
ခ်စ္ေသာ “. . . . . ”

“ကၽြန္ေတာ္ တနဂၤေႏြမွာ ခ်စ္သူကုိ မပန္ေပးျဖစ္ခဲ့ေသာ ႏွင္းဆီနီနီ . . . .
ခ်စ္သူကုိ မပန္ေပးျဖစ္ခဲ့ေသာ ႏွင္းဆီနီနီ ကၽြန္ေတာ္ တနဂၤေႏြမွာ . . . . .
တနဂၤေႏြမွာ ခ်စ္သူကုိ မပန္ေပးျဖစ္ခဲ့ေသာ ႏွင္းဆီနီနီ ကၽြန္ေတာ္ . . . . . ”


အဲဒီေန႕က မိုးေတြ ရြာလိုက္တာမွ. . . . . . . . . . . . . .


မိုးေတြကို တိုးတိုးကေလး ရြာရဦးမွာေပါ့ေလ
ပန္းရနံ႕ေတြကလည္း ခပ္ျမင့္ျမင့္ကေန ပ်ံသန္း
ငါနဲ႕ ငါ႕ဖိနပ္ကေလး
သီခ်င္းမဆိုေတာ့ဘဲ ဟိုးအေဝးကို ေငးခဲ့ရတယ္။
(တာရာမင္းေဝ)